Με την πάροδο του χρόνου, τα οχυρά επισκευάστηκαν και εν μέρει ξαναχτίστηκαν πολλές φορές, πιο πρόσφατα υπό βρετανική κατοχή τον 19ο αιώνα. Το κυρίως νεοκλασικό αποθέμα των κατοικιών της παλιάς πόλης είναι εν μέρει από την Ενετική περίοδο και εν μέρει από μεταγενέστερη κατασκευή, κυρίως του 19ου αιώνα. Ως ένα οχυρωμένο λιμάνι της Μεσογείου, το αστικό κέντρο και το λιμάνι της Κέρκυρας διακρίνονται για το υψηλό επίπεδο ακεραιότητας και αυθεντικότητας. Το ένα τρίτο του ιστορικού κέντρου της πόλης καταλαμβάνεται από τη Σπιανάδα (Esplanade), που βρίσκεται μεταξύ του παλαιού φρουρίου και της οικιστικής περιοχής, η οποία διευρύνθηκε στο μέγεθός που καταλαμβάνει σήμερα από την κατεδάφιση των πολυάριθμων κτηρίων το 1628, για αμυντικούς σκοπούς. Η Σπιανάδα, ο μεγαλύτερος ανοιχτός χώρος μέσα στην περιοχή, ο οποίος είναι κατάφυτος με ευαίσθητα δέντρα και κήπους από τον δέκατο ένατο αιώνα, έχει συνδεθεί πολύ με την ιστορία της πόλης. 

Η θάλασσα, τα δέντρα, οι δασώδεις περιοχές, οι ελαιώνες και η λοιπή βλάστηση του τοπίου, είναι σημαντικά στοιχεία του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ουδέτερης ζώνης της περιοχής, που συνδέονται πολύ με την ιστορία της πόλης είναι τα ιστορικά νεκροταφεία, ο λόφος του Σωτήρος, ο λόφος Αβράμη, τα πάρκα στη Γαρίτσα και ο Ανεμόμυλος. Αυτή η μοναδική πολιτιστική οντότητα, μεγάλης αισθητικής αξίας, εγγράφτηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς στις 31 Ιουλίου 2007 και έχει κηρυχθεί από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικό μνημείο προγραμματισμένο για διατήρηση. Το σύνολο των οχυρώσεων και η Παλιά Πόλη της Κέρκυρας κατέχουν μια στρατηγική θέση στην είσοδο της Αδριατικής Θάλασσας. Ιστορικά, οι ρίζες της πάνε πίσω στον 8ο αιώνα π.Χ., και τη Βυζαντινή περίοδο. Έχουν δεχτεί πολλές επιρροές από ένα μείγμα διαφορετικών λαών.

είναι ένα αρχιτεκτονικό παράδειγμα εξέχουσας παγκόσμιας αξίας, τόσο ως προς την αυθεντικότητα όσο και προς την ακεραιότητα. Η συνολική μορφή των οχυρώσεων έχει διατηρηθεί και εμφανίζει ίχνη της Βενετοκρατίας, όπως το Παλαιό και το Νέο Φρούριο, όσο και σημαντικών παρεμβάσεων από τη Βρετανική περίοδο. Η σημερινή του μορφή οφείλεται στις επεμβάσεις του 19ου και του 20ου αιώνα: η αυθεντικότητα και η ακεραιότητα του αστικού ιστού επικεντρώνονται κυρίως σε μια νεοκλασική πόλη. Η προστασία του μνημείου εποπτεύεται από διάφορους οργανισμούς με τις σχετικές αποφάσεις, όπως το Υπουργείο Πολιτισμού (υπουργική απόφαση του 1980), το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (προεδρικό διάταγμα του 1980) και το Δήμο της Κέρκυρας (προεδρικό διάταγμα του 1981). 

 

Προκειμένου να διεκδικήσει ναυτική και εμπορική δύναμη στη Νότια Αδριατική, η Δημοκρατία της Βενετίας εκμεταλλεύτηκε τις εσωτερικές συγκρούσεις που μαίνονταν στο Βασίλειο της Νεάπολης για να αναλάβει τον έλεγχο της Κέρκυρας (1386–1797). Οι συνεχιζόμενες εργασίες για τον καθορισμό, τη βελτίωση και την επέκταση της περιμέτρου του μεσαιωνικού τείχους αντανακλά σήμερα τον οικονομικό και στρατηγικό ρόλο της Κέρκυρας κατά τη διάρκεια των τεσσάρων αιώνων της Βενετοκρατίας. Στις αρχές του 15ου αιώνα οι δραστηριότητες επικεντρώθηκαν στην μεσαιωνική πόλη, με την ανάπτυξη των λιμενικών εγκαταστάσεων (αποβάθρες και οπλοστάσια) και συνεχίστηκαν με την ανακαίνιση των αμυντικών έργων. Τον επόμενο αιώνα δημιουργήθηκε ένα κανάλι διαχωρίζοντας τη μεσαιωνική πόλη από τα προάστιά της. Μετά την πολιορκία της πόλης από τους Οθωμανούς το 1537 και την πυρπόληση των προαστίων, ένα νέο πρόγραμμα εργασιών ξεκίνησε προκειμένου να απομονώσει την Ακρόπολη περαιτέρω και να ενισχύσει την άμυνά της. Η λωρίδα γης (σήμερα γνωστή ως Σπιανάδα) αποψιλώθηκε το 1516 και διευρύνθηκε με την κατεδάφιση των σπιτιών που αντίκριζαν τα τείχη της Ακρόπολης, δύο νέοι προμαχώνες δημιουργήθηκαν στις όχθες του καναλιού, το ύψος των περιμετρικών τοίχων μειώθηκε, και τα δύο ‘castelli’ αντικαταστάθηκαν από νέες δομές. Το έργο πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα Michele Sanmicheli (1487–1559) και ολοκληρώθηκε το 1558, ενισχύοντας την άμυνα της πόλης με την ταχεία πρόοδο του πυροβολικού κατά τις επόμενες δεκαετίες. Μια άλλη πολιορκία από τους Οθωμανούς, το 1571, ανάγκασε τους Βενετούς να ξεκινήσουν ένα τεράστιο έργο οχύρωσης προκειμένου να προστατεύσουν την μεσαιωνική πόλη, τα προάστιά της, το λιμάνι, και όλα τα στρατιωτικά κτίρια (1576–1588). Ο Ferrante Vitelli, αρχιτέκτονας του Δούκα της Σαβοΐας, σχεδίασε ένα φρούριο (το Νέο Φρούριο), στο λόφο του Αγίου Μάρκου στα δυτικά της παλιάς πόλης, για να περιφρουρήσει την γύρω περιοχή και τη θάλασσα, καθώς επίσης και τα 24 προάστια που περικλείονταν σκάβοντας ένα τείχος με προμαχώνες και τέσσερις πύλες. Κατασκευάστηκαν περισσότερα κτίρια, τόσο στρατιωτικά όσο και δημόσια και ιδιωτικά, ενώ τον 15ο αιώνα αναμορφώθηκε και διευρύνθηκε το λιμάνι του Μανδρακίου. Την ίδια στιγμή, η μεσαιωνική πόλη άρχισε να εξυπηρετεί περισσότερο στρατιωτικούς σκοπούς (ο καθεδρικός ναός μεταφέρθηκε στη νέα πόλη τον 17ο αιώνα) για να γίνει η παλιά Ακρόπολη. Μεταξύ του 1669 και του 1682, το σύστημα της άμυνας ενισχύθηκε περαιτέρω στα δυτικά, από ένα δεύτερο τείχος, έργο του στρατιωτικού μηχανικού Filippo Vernada. Το 1714 οι Οθωμανοί προσπάθησαν να ανακαταλάβουν τον Μοριά (Πελοπόννησος), αλλά η ενετική αντίσταση σκλήρυνε όταν οι οθωμανικές δυνάμεις κατευθύνθηκαν προς την Κέρκυρα. Τόσο η στήριξη των χριστιανικών ναυτικών στόλων όσο και μια Αυστριακή νίκη στην Ουγγαρία το 1716, βοήθησαν να σωθεί η πόλη.